Współczesna medycyna jest ściśle związana z rozwojem nauki. Personalizowana onkologia, to klasyczny przykład transferu najnowocześniejszych technologii i metodologii z laboratoriów do klinik. Dzięki pracy interdyscyplinarnego zespołu: chirurgów, onkologów, patomorfologów, genetyków i biologów molekularnych,  można zaproponować pacjentom leczenie „skrojone na miarę” potrzeb. Podstawą w zindywidualizowanym postępowaniu w leczeniu chorych na raka jest precyzyjne określenie rodzaju zaburzenia. W tym celu bada się Pacjentów pod kątem charakterystyki molekularno-genetycznej

Personalizowana onkologia, to przede wszystkim leczenie dostosowane do potrzeb konkretnej osoby – zidywidualizowane na podstawie informacji genetycznej zawartej w komórkach nowotworowych. Po kwalifikacji pacjenta przez onkologa jest wykonywany profil genetyczny: korelacja ekspresji genów, z oceną na jakie leki z 1200 testowanych, chory najlepiej odpowie, a na jakie jest oporny. W ten sposób można przygotować dla pacjenta indywidualną terapię. Pozwala to w znacznym stopniu ograniczyć powikłania, nawroty choroby, zmniejszyć liczbę osób opornych na leczenie. W efekcie tego chory otrzymuje najskuteczniejszą i najbardziej bezpieczną metodę leczenia.

Radioterapia jest jedną z technik leczenia chorób nowotworowych, która polega na niszczeniu komórek nowotworowych za pomocą promieniowania jonizującego. Celem radioterapii jest uniemożliwienie dalszego podziału i rozmnażania się komórek nowotworowych, dzięki czemu jest jedną najskuteczniejszych metod hamowania wzrostu komórek nowotworowych oraz służy do ich eliminacji z organizmu. Możliwość nadania konkretnego kierunku promieniowaniu jonizującemu umożliwia precyzyjne określenie miejsca, które ma zostać napromieniowane z dużą dokładnością. Jest to szczególnie przydatne w leczeniu takich obszarów organizmu jak głowa, szyja, płuca czy prostata, ponieważ narządy te są ulokowane w miejscach, gdzie występuje dużo obszarów wrażliwych.

Jedną z technik radioterapii jest Teleradioterapia (RTH) – leczenie z zastosowaniem źródła umieszczonego w pewnej odległości od tkanek. Do Teleradioterapii stosowane są bardzo nowoczesne, bezpieczne urządzenia do radioterapii. Pozwalają na dokładne zaplanowanie leczenia i skierowanie wiązki promieni na obszar zmieniony chorobowo jednocześnie ograniczając do minimum działanie promieni na zdrowe tkanki. Każdy etap planowania i napromieniania kontrolowany jest przez lekarza, fizyka, technika. W zależności od stanu Pacjenta oraz przebiegu jego leczenia możemy wyróżnić trzy metody stosowania radioterapii:

• teleraradioterapia radykalna: polega ona na napromieniowaniu guza lub jego okolicy w celu jego zniszczenia i wyeliminowania ze zdrowego organizmu
• teleradioterapia paliatywna: ma na celu łagodzenie bólu związanego z rozprzestrzenianiem się nowotworu.
• teleradioterapia objawowa: ma na celu całkowite lub częściowe wyeliminowanie bólu spowodowanego przerzutami nowotworowymi oraz zahamowanie wzrostu komórek nowotworowych.

Proces leczenie podzielony jest na kilka etapów

1. kwalifikacja do leczenia – dokonywany przez lekarza specjalistę wybór właściwej procedury leczenia.
2. planowanie leczenia – proces tworzenia planu leczenia realizowany przez lekarza i fizyka, który obejmuje wykonanie badań obrazowych, ustalenie pól do napromieniania, dawki całkowitej i dawek dziennych i ilości frakcji tj. ilości dni w których będą prowadzone zabiegi.
3. Napromienianie – realizacja planu leczenia na wyznaczonym aparacie terapeutycznym (akceleratorze) przez zaplanowaną ilość dni przez technika pod kontrolą lekarza prowadzącego. Polega na codziennym układaniu pacjenta na aparacie terapeutycznym i monitorowaniu terapii za pomocą systemu kamer zainstalowanych w pomieszczeniu.

Pacjent podczas i po teleradioterapii najczęściej może się spodziewać gorszego samopoczucia, braku apetytu, uczucia wyczerpania i braku energii. Wszelkie objawy niepokojące powinno się zgłaszać lekarzowi lub innemu personelowi medycznemu w ośrodku prowadzącym terapię.

Chemioterapia jest jedną z podstawowych metod leczenia nowotworów. W zależności od typu nowotworu, stadium jego rozwoju oraz kondycji Pacjenta, chemioterapia może być albo główną dla danego Pacjenta linią terapeutyczną, a może być również jedynie częścią wspomagającą leczenia skojarzonego z radioterapią i chirurgią onkologiczną.

Chemioterapia polega na podawaniu Pacjentowi specjalnych leków, które nazywane są cytostatykami lub lekami cytostatycznymi. Są to specjalne środki farmakologiczne, które skutkują atakiem na najszybciej dzielące się w organizmie komórki. Tymczasem specyfika komórek nowotworowych jest właśnie taka, że mnożą się one znacznie szybciej niż komórki zdrowe, dlatego stanowią cel ataku leków cytostatycznych. Nie zmienia to jednak faktu, że leki te atakują często również zdrowe komórki, dlatego stosowanie chemioterapii może odbywać się tylko i wyłącznie pod okiem specjalisty z zakresu onkologii klinicznej i tylko w placówkach medycznych mających odpowiednie uprawnienia, sprzęt i wykwalifikowany personel.

Leki cytostatyczne podawane są pacjentom w różny sposób:

• doustnie (tabletki, kapsułki, które należy połknąć i popić wodą)
• podskórnie (zastrzyki)
• dożylnie (zastrzyki i kroplówki)
• bezpośrednio do ciała (np. do jamy brzusznej, do jamy opłucnej, do pęcherza moczowego, do kanału rdzenia kręgowego i w inne miejsca).

Podobnie jak w przypadku radioterapii, również chemioterapia dzieli się na kilka podstawowych rodzajów, przy czym kryterium decydującym jest w tym przypadku cel chemioterapii. Metodę tę dzielimy zatem na:

• metodę wstępną – stosowana przed zabiegiem operacyjnym, w celu zmniejszenia masy guza i jego regionalnego zaawansowania. Dzięki temu można przeprowadzić zabieg chirurgiczny mniej radykalny lub mniej okaleczający.
• metodę radykalną – ma na celu całkowitą eliminację komórek nowotworowych z organizmu, co zagwarantuje skuteczność leczenia.
• metodę uzupełniającą – stosowana po radykalnym zabiegu operacyjnym. Jej celem jest zlikwidowanie pozostałych po zabiegu komórek nowotworowych, które tworzą niekiedy tzw. mikroprzerzuty.
• metodę regionalną – stosowana w przypadku niektórych nowotworów. Polega na miejscowym podawaniu leków cytostatycznych, które ograniczają swoje pole działania do obszaru, w którym zostały podane.
• metodę paliatywną – stosowana w celu spowolnienia progresji choroby lub zmniejszenia dolegliwości u Pacjentów.

Często chemioterapia kojarzona jest ze skutkami ubocznymi pojawiającymi się wskutek tego leczenia. Obawy takie są całkowicie naturalne, należy jednak  zwrócić uwagę na to, że reakcja organizmu na chemioterapię jest bardzo indywidualną sprawą. Jest to też istotne z tego punktu widzenia, że Pacjent powinien informować lekarza o zmianach, które u siebie obserwuje. Dzięki temu, w przypadku nieprawidłowego działania cytostatyku, lekarz może odpowiednio wcześnie interweniować i zmienić tok terapii. Oczywiście nie u każdego Pacjenta występują powyższe skutki uboczne. Bywa, że Pacjent znosi kurację bardzo dobrze i jedyną niedogodnością są nudności i uczucie osłabienia. Należy też pamiętać, że są one przejściowe i zwykle ustępują po zakończeniu kuracji.

W leczeniu nowotworów, zabieg operacyjny jest jedną z najskuteczniejszych metod leczenia Pacjentów. W zależności od typu choroby oraz jej stadium, lekarze oceniają możliwości zastosowania zabiegów chirurgicznym w celu wycięcia i całkowitej eliminacji zmienionych chorobowo komórek. Bardzo często radioterapia lub chemioterapia stanowią jedynie metody uzupełniające, które zapewniają eliminację zmienionych chorobowo komórek, pozostałych jeszcze w organizmie, po przebytej operacji. Leczenie skojarzone dwóch lub trzech z powyższych dziedzin daje w efekcie najbardziej skuteczną terapię dla Pacjentów dotkniętych nowotworem.

W związku z tym, że postęp techniczny umożliwia coraz bardziej precyzyjne zabiegi operacyjne, Pacjenci mogą mieć pewność, że nasze Oddziały zabiegowe gwarantują najwyższą jakość zarówno aparatury medycznej, jak i fachowej wiedzy pracujących lekarzy. Ich doświadczenie i nieustannie pogłębiana wiedza stanowią podstawowy filar działalności ośrodków onkologicznych, dzięki której wielu Pacjentów zostaje całkowicie wyleczonych.

Mając na względzie dobro Pacjentów dbamy również o to, by na każdym etapie leczenia byli oni informowani o wszystkim, co się z nimi dzieje, czego się mogą spodziewać, jakie powinny być efekty podejmowanych działań i czy narażeni są na dodatkowe skutki uboczne. Zasada ta odnosi się również do zabiegów operacyjnych. Przed każdym zabiegiem, lekarz informuje Pacjenta:

• na czym dokładnie operacja będzie polegała,
• jakie jest ryzyko powikłań.

Zabiegi operacyjne można podzielić na

Operacje radykalne, inaczej doszczętna, to zabieg mający na celu całkowite wyleczenie choroby, najczęściej polegający na szerokim wycięciu narządów, bądź dużej części pojedynczego narządu. Tego rodzaju operacje są wykonywane często w przypadku nowotworów, na przykład wycięcie płuca z powodu raka. Doszczętność operacji jest oceniana na podstawie badania histologicznego, które najczęściej wykonuje się po operacji.

Mikrochirurgia – małoinwazyjna metoda leczenia zabiegowego. Charakteryzuje się ona mniejszą ilością powikłań pooperacyjnych, szybszym odzyskiwaniem sprawności, mniejszą utratą krwi a co za tym idzie krótszym czasem hospitalizacji pacjenta w szpitalu.

Zabiegi operacyjne przeprowadza się zwykle na Bloku Operacyjnym przez zespół składający się z operatora, asysty, lekarza anestezjologa, a także pielęgniarek operacyjnych i anestezjologicznych. Po zabiegu pacjent przewożony jest do Sali Wybudzeń lub na Oddział Intensywnej Terapii w zależności od stanu pacjenta i rozległości zabiegu.

Panendoskopia (często w uproszczeniu nazywana gastroskopią lub gastrofiberoskopią) to metoda diagnostyczna górnego odcinka przewodu pokarmowego polegająca na wprowadzeniu do niego giętkiego przewodu (endoskopu) zaopatrzonego w źródło światła i układ rejestrujący oraz przekazujący obraz. Pandenoskopia należy do grupy badań endoskopowych czyli badań wnętrza ciała.

Wykonanie gastroskopii poprzedzone jest zwykle znieczuleniem miejscowym gardła, polegającym na jego spryskaniu roztworem środka znieczulającego. Zmniejsza to dolegliwości towarzyszące badaniu. Badanie jest przeprowadzane w pozycji leżącej na lewym boku. Przed badaniem należy usunąć ew. protezy zębowe. Po miejscowym znieczuleniu, zakładany jest między szczęki plastikowy ustnik (dla ochrony zębów i delikatnego endoskopu). Następnie wprowadza się do jamy ustnej i gardła końcówkę endoskopu (o średnicy ok.10mm), prosząc jednocześnie o wykonanie ruchu połykowego. Wprowadzanie końcówki aparatu odbywa się pod kontrolą obrazu wyświetlanego na monitorze. W czasie całego badania jest to jedyny nieprzyjemny moment i wymaga współpracy Pacjenta z lekarzem wykonującym to badanie. W czasie badania niekiedy pobierany jest materiał do badań cytologicznych i histopatologicznych.

Panendoskopia umożliwia obejrzenie w czasie jednego badania kilku części przewodu pokarmowego:

• przełyku (ezofagoskopia)
• żołądka (gastroskopia)
• dwunastnicy (duodenoskopia)

Niektóre ze schorzeń, których wykrywanie stało się możliwe dzięki zastosowaniu gastroskopii: rak przełyku, żylaki i zapalenie błony śluzowej przełyku, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, rak żołądka, inne złośliwe lub potencjalnie złośliwe nowotwory żołądka (np. chłoniak, GIST), zapalenie błony śluzowej żołądka, także wywoływane przez Helicobacter pylori.

Gastroskopia ma również zastosowanie lecznicze. Stosuje się ją zwłaszcza w celu usuwania polipów błony śluzowej, obliteracji (zamykania) żylaków przełyku i żołądka, tamowania krwawień, rozszerzania zwężeń, w tym też leczenia achalazji przełyku, zakładania protez do zwężonych odcinków przewodu pokarmowego, wykonywania gastrostomii, usuwania ciał obcych ze światła przewodu pokarmowego a także koagulacji zmian naczyniowych oraz usuwania wczesnych zmian nowotworowych i zmian podnabłonkowych.

Gastroskopia jest badaniem stosunkowo prostym i niewymagającym od Pacjenta szczególnego przygotowania się. Najważniejsze jest jednak to, aby Pacjent był na czczo. W związku z tym nie wolno przyjmować ŻADNYCH pokarmów ani płynów w dniu wykonywania badania.

Kolonoskopia, to rodzaj badania endoskopowego mającego na celu obejrzenie dolnego odcinka przewodu pokarmowego, zwykle jelita grubego (w dalszym ciągu jelito cienkie pozostaje obszarem bardzo trudnym do zbadania).  Jest to jedna z najskuteczniejszych metod wczesnego diagnozowania nowotworów przewodu pokarmowego. Dzięki tym badaniom możliwe jest również wykrycie innych przyczyn dolegliwości gastrycznych, takich jak przewlekłe bóle brzucha, przewlekłe biegunki, trudności w połykaniu pokarmu itp. Polega ona na wprowadzeniu przez odbyt specjalnego wziernika zakończonego kamerą i przesłaniu obrazu na zewnątrz. Do tego celu służy giętki instrument zwany kolonoskopem, który jest zbudowany podobnie jak fiberoskop służący do diagnostyki górnego odcinka przewodu pokarmowego. Podczas kolonoskopii możliwe jest też pobieranie wycinków błony śluzowej jelita grubego do badań histopatologicznych, a także wykonywanie drobnych zabiegów, np. usuwanie pojedynczych polipów.

Rozróżnia się kolonoskopię diagnostyczną i kolonoskopię terapeutyczną. Wskazaniem do kolonoskopii diagnostycznej jest podejrzenie raka jelita grubego, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna, biegunka o niejasnej etiologii, podejrzenie nieswoistego zapalenia jelit, podejrzenie zaburzeń wchłaniania. Alternatywą klasycznej kolonoskopii diagnostycznej jest nieinwazyjna wirtualna kolonoskopia.

Kolonoskopia terapeutyczna wskazana jest w przypadku konieczności usunięcia polipów, hamowania krwawień z dolnego odcinka przewodu pokarmowego, usuwania ciał obcych, poszerzania zwężeń, dekompresji megacolon toxicum.

Aby poprawnie i skutecznie wykonać to badanie, pacjent musi być odpowiednio przygotowany – jelita powinny być opróżnione z treści pokarmowej, co uzyskuje się głodówką w przeddzień badania oraz stosowaniem wlewów oczyszczających jelito grube lub doustnych środków przeczyszczających.

Podczas badania do światła jelita wprowadzany jest pod ciśnieniem gaz, który ma na celu poszerzenie światła jelita celem łatwiejszego wprowadzenia kolonoskopu i łatwiejszemu uwidocznieniu stanu jelita. Ponieważ kolonoskopia jest zwykle badaniem bolesnym, najlepiej wykonać ją w znieczuleniu ogólnym, (niektóre ośrodki preferują sedację, podczas której jest utrzymywany kontakt z osobą badaną) zwłaszcza że czas wykonania badania może przekroczyć 30 minut, a ból wywołuje odruchowe obkurczanie jelita. Badanie wykonywane jest zwykle w pozycji leżącej na boku.

Mammografia – radiologiczna metoda badania piersi u kobiet. Polega na wykonaniu serii zdjęć gruczołu przy użyciu promieni rentgenowskich. Jej zdolność do uwidoczniania szeregu charakterystycznych zmian pozwala na wczesne rozpoznanie raka piersi oraz innych patologii sutka, zanim staną się one jawne klinicznie.

Rak piersi w stadium lokalnie ograniczonym ma zdecydowanie lepsze rokowanie niż choroba bardziej zaawansowana: z zajęciem regionalnych węzłów chłonnych, bądź przy przerzutach odległych. Uzasadnia to stosowanie mammografii jako badania przesiewowego w grupach szczególnie narażonych na rozwój tego nowotworu. Udowodniono, że regularne wykonywanie procedury obniża umieralność z powodu raka piersi. Mammografię uznaje się za badanie skuteczne, ekonomicznie opłacalne i bezpieczne dla pacjentek.

Głównym celem prowadzenia diagnostyki mammograficznej jest wykrycie u osób bez widocznych objawów chorobowych nowotworów piersi we wczesnym stadium. Jest to możliwe dzięki różnicom w pochłanianiu promieni rentgenowskich przez poszczególne tkanki organizmu. W miejscach rozwoju raka przewodowego tworzą się mikrozwapnienia, które na kliszy radiograficznej uwidaczniają się w postaci układów białych plamek. W grupie osób z wynikiem pozytywnym stosuje się inne diagnostyczne metody obrazowania piersi, które mają doprowadzić do postawienia ostatecznego rozpoznania. W wypadkach niepewnych wykonuje się biopsję zmiany.

Jakość zdjęcia mammograficznego zależy przede wszystkim od wzajemnej proporcji tkanki gruczołowo-włóknistej oraz tłuszczowej. Zrąb z włókien tkanki łącznej, dominujący u młodszych kobiet, szczególnie nie będącymi do tej pory w ciąży, jest radiologicznie nieprzejrzysty (tzw. piersi „gęste”, co generalnie odpowiada „jędrności” w potocznym rozumieniu). Tkanka tłuszczowa zaś bardzo dobrze przepuszcza promieniowanie rentgenowskie, stanowiąc wyraźny kontrast dla pozostałych struktur. Z wiekiem utkanie gruczołowe zanika; u kobiet po menopauzie wyższe jest również ryzyko rozwoju nowotworu. Z tych względów badanie mammograficzne jest adresowane głównie do osób starszych.

Badanie ultrasonografem, bardziej znane pod obiegową nazwą USG, polega na wysyłaniu fal ultradźwiękowych. Dzięki specjalnej aparaturze możliwe jest obejrzenie wnętrza wielu narządów naszego ciała. Fale ultradźwiękowe przenikają ciało Pacjenta i docierają do badanych organów ciała, które z kolei w różny sposób pochłaniają lub odbijają te fale. Dzięki temu aparatura informatyczna interpretuje te zachowania jako ciąg ciemniejszych lub jaśniejszych punktów, tworząc jednocześnie zarys badanego organu ludzkiego ciała.

Jednym z bardzo popularnych obecnie zastosowań ultrasonografii jest USG naczyń krwionośnych z wykorzystaniem zjawiska Dopplera. USG dopplerowskie pozwala na ocenę prędkości oraz kierunku przepływu krwi w naczyniach. Jako metoda całkowicie nieinwazyjna jest obecnie najpopularniejszym typem badania naczyń pozwalającym na dokładną ocenę zmian w zdecydowanej większości przypadków.

Nowa generacja przenośnych aparatów ultrasonograficznych umożliwia wykonywanie badań ultrasonograficznych, w tym dopplerowskich, w domu pacjenta.

Badanie USG nie wymaga szczególnego przygotowania ze strony Pacjenta. Jest całkowicie bezbolesne i nieinwazyjne. Długość trwania takiego badania zależy od wielu czynników m.in. od badanego narządu, celu badania itp. Zgodnie z indywidualnymi zaleceniami lekarza, należy stosować odpowiednią dietę i/lub 5 godzin powstrzymać się od spożywania posiłków.

W przypadku badania układu moczowego, należy zgłosić się na badania z pełnym pęcherzem. Ponieważ pęcherz pusty jest zapadnięty w związku z tym badanie będzie prawdopodobnie bezcelowe i nieskuteczne.

Metoda ta jest łatwo dostępna, nieinwazyjna i stosunkowo tania. Ponadto pozwala uzyskać obraz w czasie rzeczywistym.

Badanie za pomocą rezonansu magnetycznego jest jedną z najbardziej nieinwazyjnych i bezpiecznych metod diagnostycznych dzięki czemu ma szerokie zastosowanie w medycynie, gdzie jest jedną z podstawowych technik diagnostyki obrazowej. Dzięki odpowiedniej aparaturze medycznej możliwe jest obrazowanie wszystkich tkanek miękkich, kości i innych struktur ciała człowieka. Dzięki temu, że jest to badanie wyjątkowo bezpieczne, nie ma przeciwwskazań, aby stosować tę metodę również u dzieci czy kobiet ciężarnych. Aparatura medyczna nie wykorzystuje bowiem promieni X (rentgenowskich) ani fal ultradźwiękowych, lecz opiera się o właściwości molekuł wodnych w ciele człowieka.

Uzyskany obraz lekarz może dowolnie obracać na różnych płaszczyznach i pod różnymi kątami, przejść na trójwymiarowy model bądź pozostać na dwuwymiarowym, co daje bardzo duże pole manewru do analizy badanych narządów. Obrazowanie (MR) opiera się na zjawisku jądrowego rezonansu magnetycznego. Obrazowanie za pomocą rezonansu magnetycznego nie wymaga użycia potencjalnie szkodliwego promieniowania rentgenowskiego i jest szczególnie przydatne do wykrywania zmian chorobowych w tkankach, zwłaszcza zasłoniętych kośćmi, co wykorzystywane jest często do badania mózgu, mięśni i serca. Obrazowanie metodą MR wykorzystywane jest w badaniach praktycznie całego ciała. Obrazowanie MR może być przeprowadzone w różnych sekwencjach. Pozornie nieznaczne zmiany w ustawieniu podstawowych parametrów obrazowania mogą doprowadzić do uzyskania nieco odmiennych danych, dających różne możliwości diagnostyczne. Ze względu na parametry podstawowe, metody obrazowania dzieli się na: obrazy T1,T2-zależne, FLAIR i obrazowanie dyfuzyjne.

Uzupełnieniem techniki MR jest spektroskopia rezonansu magnetycznego in vivo, pozwalająca na uzyskiwanie widm MRJ badanych obszarów organizmu.

Jeśli pacjent otrzymuje środek cieniujący, istnieje niewielkie ryzyko wystąpienia reakcji alergicznej. Ale jest ono mniejsze niż w wypadku substancji kontrastowych zawierających jod i powszechnie stosowanych podczas zdjęć rentgenowskich oraz tomografii komputerowej. Ponieważ badanie MRI wiąże się z oddziaływaniem silnego pola magnetycznego, może nie być wskazane u tych, którym wszczepiono różnego rodzaju aparaty lub metalowe implanty.